عاشقانه های فریدون مشیری ( قسمت اول )

گفتی که چو خورشید زنم سوی تو پر

چون ماه شبی می کشم از پنجره سر

اندوه ، که خورشید شدی تنگ غروب

افسوس ، که مهتاب شدی وقت سحر

چه کند با رخ پژمرده ی من گل به چمن ؟

چه کند با دل افسرده ی من لاله به باغ ؟

من چه دارم که برم در بر آن غیر از اشک

وین چه دارد که نهد بر دل من غیر از داغ؟

در دل تاریک این شب های سرد

ای امید نا امیدی های من

برق چشمان تو همچون آفتاب

می درخشد بر رخ فردای من

چو ماه از کام ظلمت ها دمیدی

جهانی عشق در من آفریدی

دریغا ، با غروب نابهنگام

مرا در کام ظلمت ها کشیدی

سیه چشمی به کار عشق استاد

به من درس محبت یاد می داد

مرا از یاد برد آخر ولی من

به جز او عالمی را بردم از یاد

اگر ماه بودم ، به هر جا که بودم

سراغ تو را از خدا می گرفتم

وگر سنگ بودم ، به هر جا که بودی

سر رهگذار تو جا می گرفتم

بهار می رسد اما ز گل نشانش نیست

نسیم ، رقص گل آویز گل فشانش نیست

دلم به گریه خونین ابر می سوزذ

که باغ ، خنده به گلبرگ ارغوانش نیست

من سکوت خویش را گم کرده ام !

لاجرم در این هیاهو گم شدم

من ، که خود افسانه می پرداختم

عاقبت افسانه ی مردم شدم !

تویی تویی به خدا اینکه از دریچه ی ماه

نگاه می کند از مهر و با منش سخن است

تویی که روی تو مانند نوگلی شاداب

میان چشمه ی مهتاب بوسه گاه من است

من شمع دلفروز سخن بودم

 اکنون زبان بریده و خاموشم

ترسم که شعر نیز کند آخر

مانند روزگار ، فراموشم !

خدایا وحشت تنهایی ام کشت

کسی با قصه ی من آشنا نیست

در این عالم ندارم همزبانی

به صد اندوه می نالم روا نیست

امشب در این دیار بهشتی به کام دل

شاعر نهاده لب به لب ماه طلعتی

هر گوشه اختران به تماشا کشیده سر

بزم محبت است و بهشتی حکایتی

باور نداشتم که گل آرزوی من

با دست نازنین تو بر خاک اوفتد

با این همه هنوز به جان می پرستمت

بالله اگر که عشق چنین پاک اوفتد